استفاده موساد از شایعات دیجیتالی برای مهندسی ترس اجتماعی
کونفه: عناصر رسانه ای وابسته به موساد، ماموریت جدید خودرا با محوریت انتشار کدهای رمزآلود، پیشگویی های عامیانه و دامن زدن به هراس اجتماعی دنبال می کنند.
سرویس جهان مشرق-
بعد از ترک مخاصمه سوم تیرماه، عناصر رژیم صهیونیستی بلافاصه صفحات جدیدی به زبان فارسی در رسانه های اجتماعی راه اندازی کردند؛ همزمان، اکانت های قدیمی تری که قبل تر نیز به زبان فارسی در خدمت اهداف موساد بودند، باردیگر فعال شدند و با این صفحات تازه تأسیس هم راستا به تولید و پخش محتوا پرداختند.
ماموریت این صفحات اجرای جنگ روانی مقابل افکار عمومی ایران بوسیله پیشگویی های نامنظم و نامتوازن بود. صفحات مذکور در تاکتیک تازه خود، با بهره گیری از محتواهای غیرشفاف، نامشخص و کدهای زمانی و مکانی جعلی، شایعات برنامه ریزی شده ای را با هدف پیشگویی یک اتفاق بزرگ قریب الوقوع در فضای مجازی منتشر می کردند.
صفحه ی ولید گدبان، مشاور سیاسی نمایندگی رژیم صهیونیستی در سازمان ملل، یکی از این صفحات بود که یکشنبه ۱۵ تیر در توییتی از "اتفاقی مهم" در روز بعد آگاهی داد. این توییت در رسانه های مجازی و کانال های تلگرامی بازنشر شد اما بدون هیچ رویداد خاصی گذشت. کاربران هم خاطر به ایجاد نگرانی بی خود از طرف گدبان، به صفحه او اعتراض کردند؛ او حال بعد از شروع بمباران سوریه، مشغول انتشار توئیت به زبان عربی است.
در همان روزها، تصویری از شماره ای از مجله تایم که چند هفته قبل انتشار یافته بود، در رسانه های مجازی بازنشر شد. این تصویر با عنوان «خاورمیانه جدید» و اشاره به تاریخی در آینده ( ۷ جولای ۲۰۲۵ - ۱۶ تیر ۱۴۰۴)، تلاش داشت آن روز را به عنوان یک رخداد مهم جلوه دهد و سبب نگرانی افکار عمومی در ایران شود. این تاریخ نیز گذشت و سوالات افکار عمومی درباره ی آن بی پاسخ ماند.
به این تکنیک، پیشگویی خودتحقق بخش یا Self-Fulfilling Prophecy گفته می شود که زیرمجموعه «جنگ روانی» و قسمتی از «جنگ ترکیبی» بشمار می رود.
این اقدامات رسانه ای مستقیماً در قالب جنگ روانی قرار می گیرد، برای اینکه هدف آن تضعیف روحیه، ایجاد ترس و سردرگمی در جامعه هدف، بوسیله ابزارهای غیرنظامی است. جنگ روانی شامل "تلاش نظام مند برای تخریب یا تضعیف روحیه حریف با بهره گیری از تبلیغات، شایعه و تحریف واقعیت روی صحنه نبرد" است.
استفاده از ابزار غیرنظامی برای سردرگمی و ترس در جامعه هدف، طی جنگ دوازده روزه بارها توسط رییس جمهور آمریکا بکارگرفته شد. دونالد ترامپ حین بمباران تهران در توئیت های مختلفی خواهان ترک تهران و تسلیم بی قید و شرط شد و تنها هدف آن از این اقدام ایجاد ترس اجتماعی در ایران بود.
اثر پیگمالیون (Pygmalion Effect)
تصویر بالا الگوریتم اثر پیگمالیون (Pygmalion Effect) است؛ یک پدیده روان شناختی و اجتماعی که بیان می کند انتظارات و باورهای ما نسبت به دیگران، می توانند به شکلی رفتار ما را شکل دهند که آن انتظارات به واقعیت تبدیل شوند. این پدیده نوعی پیشگویی خودمحقق شونده است. اثر پیگمالیون تأکید می کند که باورهای ما فقط بازتاب واقعیت نیستند، بلکه خود می توانند آنرا بسازند.
طبق این الگوریتم، ابتدا پروسه با (Our actions – اقدامات ما) یعنی رفتار یا پیام های هدفمند مانند تبلیغات یا شایعه پراکنی شروع می شود؛ سپس در مرحله دوم (Others' beliefs – باورهای دیگران) شکل می گیرد؛ دریافت کنندگان شایعات بر طبق پیام ها، باورها یا پیش داوری هایی درباره ی آن شکل می دهند.
در مرحله سوم؛ نوبت به اقدامات دیگران(Others' actions) می رسد که نشان میدهد باورهای شکل گرفته و رفتارهای آنها تغییر پیدا کرده و تاثیرپذیرفته است (مانند ترس یا واکنش های افراطی).
و در نهایت به پیشگویی خودتحقق بخش(Self-fulfilling prophecy) منجر خواهد شد که رفتار جامعه هدف، پیشگویی اولیه را در ذهن خود بصورت ناخودآگاه به واقعیت مبدل می کند، حتی اگر ناصحیح یا غیرواقعی بوده باشد.
رابرت کی مرتن، یکی از چهره های برجسته جامعه شناسی قرن بیستم، مفهوم پیش گویی خودشکوفا را برای نخستین بار شناسایی و معرفی نمود. مرتن این مفهوم را اینگونه تعریف می کند: پیش گویی خودمحقق در شروع تعریفی است غلط از وضعیتی که رفتاری جدید را برمی انگیزد و [همان رفتار] موجب می شود تصور غلط اولیه به واقعیت بپیوند. به زبانی ساده پیش گویی خودشکوفا یک جور غیب گویی است که با بوجودآوردن خطاهای پی درپی به خود واقعیت می بخشد. مرتن از این مفهوم برای توضیح پدیده های اجتماعی استفاده می کرد.
این موضوع حتی در سرزمین های اشغالی وجود داشته و از کنترل خارج شده است. سایت mondoweiss با انتشار یک مقاله در سال قبل اعلام نموده است که دو اقتصاددان ارشد رژیم در سرزمین های اشغالی به نام های Eugene Kandel (اقتصاددان برجسته و رییس سابق شورای اقتصادی ملی رژیم اسرائیل) و Ron Tzur (کارشناس مدیریت اداری) در گزارشی محرمانه پیش بینی کرده اند که اسرائیل تا صدمین سالگرد خود دوام نخواهد آورد، اما آنرا علنی نکرده اند تا پیش گویی خودتحقق بخش نشود.
اما با بررسی عمیق تر این مساله و مراجعه به مقالات مشخص می شود که این گزارش در واقعیت "محرمانه" یا حتی آخرالزمانی هم نیست، بلکه یک مقاله یا مطالعه عمومی است که در ماه می ۲۰۲۴ توسط Eugene Kandel و Ron Tzur پخش شده. این مطالعه در رسانه های اسرائیلی مانند Haaretz پوشش داده شده، و پیش بینی می کند که بدون تغییرات اساسی در سیاستهای داخلی و اجتماعی، اسرائیل ممکنست با بحران های جدی روبرو شود که بقای آنرا تهدید کند؛ اما صهیونیست ها با انتشار برآوردهای علمی نیز مخالف هستند.[۱]
آفت افراط در نمادشناسی
یکی از عواملی که سبب شده این تحرکات رسانه ای بیش از اندازه مورد توجه قرار بگیرد و در ذهن ها باورپذیر باشد، افراط در نمادشناسی هاست. متاسفانه در دهه های اخیر قسمتی از افکار عمومی در ایران بیش از اندازه به تولیدات غربی نظیر فیلم ها و تصاویر مجله های خاص با مضمون پیش بینی آینده جذب شده است؛ آثاری که بیشتر با رمز و نماد همراه اند و تلاش می کنند وقایع آینده را پیش گویی کنند. به همین دلیل خدمات غربی مبتنی بر شناختی از فضای اجتماعی ایران بدست آورده اند، با هدف هراس اجتماعی دست به انتشار کدهای مرموز و نمادهای پررمز و راز می زدند. بعد از آتش بس، رژیم صهیونیستی بمباران نظامی را رها کرد و از همان شروع با بکارگیری این تکنیک رسانه ای، مشغول لطمه در افکار عمومی است و هم اکنون این رویه به اوج خود رسیده است.
این نوع توجه تحت عنوان نمادشناسی، اگر در حد آگاهی بخشی و مطالعه در عرصه دشمن شناسی باشد مفیدست و به کاهش ترس عمومی کمک خواهدنمود. اما اگر این گرایش شکل افراطی پیدا کند و چنین محتواهایی در مقاطع حساسی نظیر جنگ ۱۲ روزه فقط بازنشر شوند و مدام در معرض توجه قرار بگیرند، علاوه بر بازی با روح و روان مردم، در عمل به تحقق همان پیش گویی ها کمک کرده و خواسته یا ناخواسته، بازی در زمین سازندگان آنست. این دقیقاً همان "پیشگویی خودتحقق بخش" است که از ترفندهای کلاسیک جنگ روانی شمرده می شود.
اگر کمی در تحلیل های آخرالزمانی و نمادشناسی در آثار غربی متمرکز شوید، ممکنست پس از مدتی احساس کنید تصویری فجیع از دشمن در ذهن تان شکل گرفته؛ انگار که عناصر دشمن به تمام نیروهای فرازمینی و زمینی دسترسی داشته و شما چاره ای جز انتظار برای وقوع فاجعه های پیش بینی شده ندارید. این تصور ممکنست تا مدت ها در ذهن تان باقی بماند. البته در طول این سال ها خیلی از آن پیش بینی ها هیچ گاه به واقعیت نپیوست، اما تحلیل گران آن نه فقط هیچگاه مسئولیت ترس ها و نگرانی هایی را که در افکار عمومی به وجود آورده بودند بر عهده نگرفتند، بلکه با سکوت و مطرح کردن پیش بینی های فراوان جدید، اهتمام کردند خطاهای قبلی را به فراموشی بسپارند و در ابهام نگه دارند.
پیش بینی آینده، خصوصاً در مقیاس های کلان مانند رویدادهای آخرالزمانی یا تحولات تمدنی، به مجموعه ای از مولفه ها نظیر مسایل جغرافیایی و اخترشناختی، سیاسی، اقتصادی و اجتماعی بستگی دارد. همین پیچیدگی، پیشگویان را با یک چالش اساسی مواجه می سازد: به جهت اینکه حرف هایشان باورپذیر جلوه کند، ناچارند خودرا همزمان صاحب نظر در ده ها حوزه بطورکامل متفاوت معرفی کنند.
اما این رویکرد، آنها را وارد یک چرخه معیوب و تمام نشدنی می کند. آنها مجبورند دائماً درباره ی موضوعات مختلف، چه مرتبط و چه نامربوط، اظهارنظر کنند. همین طور باید برای پیش بینی های ناصحیح گذشته، پیوسته توجیه های جدید عرضه کنند. در کنار این، تلاش می کنند با حجم بالایی از اطلاعات و اصطلاحات علمی، نوعی اعتبار ظاهری برای خود بسازند تا مخاطب احساس کند با یک تحلیل گر صاحب نظر در همه عرصه ها روبه روست.
رواج این روند حتی تعدادی از وعاظ دلسوز را نیز نگران کرده و سبب شده تا در سخنرانی های خود در مجالس عزاداری، نسبت به نتایج منفی و لطمه زای آن هشدار دهند.
این رویه در حوادث مربوط به سوریه که طی هفته های اخیر و شاید سالیان اخیر شاهد می باشیم، به اوج خود می رسد. خیلی از فعالان رسانه ای با مشاهده حوادث مربوط به عراق و سوریه، به تحلیل های آخرالزمانی و تطبیق آن به ایام منتهی به ظهور می پردازند. افراد مذکور همیشه برای توجیه تحلیل های خود به بشارت های رهبر معظم انقلاب درباره ی حوادثی نظیر فتح مکه و آزادی قدس اشاره می کنند؛ اما باید توجه داشت که این بیانات برگرفته از شناخت سنت های الهی و نه پیش بینی های آخرالزمانی عامیانه. باید توجه داشت که آینده نگری برمبنای تلاش، برنامه ریزی و پیگیری است، نه تفسیرهای پوچ.
از طرفی تطبیق حوادث روز به ایام ظهور از طرف دوده به عنوان منبع اصلی این روایات، به شدت نهی شده و عبارات سنگینی نیز برای عدم مراجعه به این افراد بکاربرده شده است.
رقابت کانال های تلگرامی در پیشگویی های آخرالزمانی
کنشگری برخی کانال های مجازی نشان میدهد که مدیران این صفحات با شناخت دقیق از جذابیت گفتمان های آخرالزمانی در بین مخاطبان، از این مؤلفه به عنوان ابزاری در جذب مخاطب و تبلیغات عضوگیری بهره می برند. بررسی محتوای تولیدی این کانال ها نشاندهنده کاربرد گسترده گذاره های پیشگویانه و نمادین برای جلب توجه است.
نکته قابل تأمل، تبدیل این رویکرد به یک فضای رقابتی میان ادمین هاست. شاهدیم که از عبارات القایی مانند «دیدید درست گفتم»، «به من ایمان بیاورید» یا «چندساله دارم میگم کسی گوش نمیده»، به عنوان شگردی رسانه ای برای ایجاد اعتبار کاذب، تقویت باورپذیری محتوا، نهادینه سازی خود به عنوان مرجعیت رسانه ای در اذهان عمومی استفاده می شود.
مباحثی همچون آسترولوژی و پیش بینی وقایع آینده که اینروزها مورد توجه گسترده قرار گرفته، همچون موضوعات حساس و تأمل برانگیز در عرصه افکار عمومی است. گرچه تعدادی از این مباحث و مبانی ممکنست بر پایه علوم تحقیقاتی مطرح شود، اما درک و هضم آنها فقط برای گروه محدودی از افراد با پیش زمینه های خاص امکان دارد. باید توجه داشت که اغلب شهروندان ممکنست آمادگی روانی و شناختی ضروری جهت مواجهه با چنین اطلاعاتی را نداشته باشند و انتشار گسترده این نوع محتوا می تواند موجب اختلال در روند طبیعی زندگی روزمره شود.
این گونه مباحث، که به طور معمول در وضعیت بحرانی یا زمان جنگ بیشتر مورد توجه قرار می گیرند، می توانند آثار جدی و گاه مخربی بر فرآیندهای تصمیم سازی، خصوصاً در سطوح سیاسی، بر جای بگذارند. از طرف دیگر، تمرکز افراطی بر پیش بینی های غیرمستند ممکنست اراده افراد را برای رجوع به منابع علمی، تحلیل های فنی و پژوهش های معتبر تضعیف کرده و آنها را به سوی انفعال سوق دهد. این مساله زمانی نگران کننده تر می شود که برخی افراد، در انتظار تحقق یک پیش بینی، دست از فعالیت حرفه ای، برنامه ریزی منطقی و جریان عادی زندگی خود بکشند و روزمرگی را به امید وقوع حادثه ای رها کنند.
[۱] https: //mondoweiss.net/۲۰۲۴/۰۷/the-end-of-israels-economy/
منبع: كونفه
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب