بیمارانی که بخاطر ناتوانی در پرداخت هزینه درمان، از بیمارستان فرار می کنند
به گزارش کونفه، هم میهن نوشت: میزان فرار بیماران از مراکز درمانی به سبب ناتوانی از پرداخت هزینه ها، بالا رفته است. هرچند تعدادی از پرستاران می گویند حتی در دهه هفتاد هم گاهی بیماران به دلیلهای مختلف بیمارستان ها را ترک می کردند، ولی حالا این مسئله تشدید شده. ایرانی و خارجی هم ندارد و چه بسا آمار مهاجران هم به سبب بیمه نداشتن، بیشتر است.
افزایش قیمت و کمبود داروها، بالا بودن تعرفه آزمایش ها و اسکن های متعدد، همین طور هزینه های هتلینگ بیمارستانی سبب شده برخی قادر به پرداخت هزینه های درمانی خود نباشند؛ همان هایی که یا قید درمان شان را می زنند یا بعد از دریافت خدمات درمانی، مراکز درمانی را بدون پرداخت هزینه ها ترک می کنند. البته که پوشش بیمه ای در کشور برای دهک های مختلف جامعه برقرار شده و بیمه سلامت بیشترین پوشش بیمه ای را برای دهک های پایین بصورت رایگان در نظر گرفته، اما مشکل اینجاست که نوبت دهی در مراکز درمانی دولتی برای دریافت خدمات چیزی حدود 2 تا 3ماه طول می کشد و از طرف دیگر تمام خدمات درمانی هم ممکنست تحت پوشش بیمه نباشند. بنا بر این گاهی هزینه های بیماران سربه فلک می کشد و چاره ای جز فرار ندارند.
می گویند پول بده، بعد شکایت کن!
مرد سالخورده اهل ارومیه است و روی یکی از سکوهای س۱رثق به ۳۳کنار بیمارستان، در یکی از خیابان های منتهی به ستارخان نشسته. به ستون تکیه داده. پسر را برای جراحی پا در همین بیمارستان بستری کرده بودند اما او فرار کرده و حالا پدر منتظر خبری از اوست. پدر نمی داند غصه فرار پسرش را بخورد یا مشکلات زندگی و بیماری قلبی خودش را: «پسرم در تهران پیک موتوری است. چندروز پیش تصادف کرد، اما راننده فرار کرده و پسرم را به بیمارستانی در شرق تهران رساندند. آنجا پایش را عمل کردند اما نتیجه عمل خوب درنیامد و به او گفتند که باید حدود 25میلیون تومان برای هزینه های بیمارستان و یک عمل دیگر پرداخت کند. نداشت و نمی دانم چطور از بیمارستان فرار کرد.»
او درباره ی اینکه مگر گفته نمی گردد، بیماران تصادفی بصورت رایگان درمان می شوند و چرا چنین شرایطی برای فرزند وی در نظر گرفته نشده، می گوید: «دلیلش را نمی دانم اما گویا مسئولان بیمارستان به پسرم گفته بودند که هزینه را پرداخت کند و جراحی دوم را انجام دهد. بعد اگر شکایت کند، در صورت اثبات مقصر بودن راننده، شاید بتواند هزینه هایش را از او بگیرد. من بیمه دارم اما پسرم ندارد و بیمه او را قبول نمی کنند. پزشکان این بیمارستان تایید نموده اند که عمل اول روی پای فرزندم بد انجام شده و باید یک دفعه دیگر جراحی شود. اما هزینه عمل را نمی توانم بدهم، موتورش هم ارزش فروش ندارد تا بتوانیم پول جور نماییم.» با این همه اما پدر، فرار پسر را تایید نمی کند، آهی می کشد: «چاره دیگری داریم؟»
ساعت ملاقات از بیمارستان خارج شدیم
از یکی از شهرهای جنوبی آمده بودند، برای درمان فرزندشان. باید جراحی می کرد و بیمارستان های دولتی به این زودی ها اجازه عمل نمی دادند. از یک بیمارستان خصوصی پذیرش گرفتند و به هزار التماس و بهانه با 20میلیون تومان کارهای بستری و عمل را انجام دادند، اما درنهایت موفق نشدند هزینه صورتحساب 170میلیون تومانی بیمارستان را تامین کنند. اینها را خاله کودکی که عمل کرده روایت می کند و می گوید: «بالا بودن هزینه ها سبب شد تا تصمیم فرار از بیمارستان را بگیریم. بنا بر این از بامداد ادای کسانی را درآوردیم که بدنبال تسویه حساب اند. به همین بهانه هم لباس های خواهرزاده ام را عوض کردیم و دائم در رفت وآمد بودیم تا پرسنل بیمارستان شک نکنند. درنهایت هم زمانی که وقت ملاقات شد، چند نفری با هم بچه را از بیمارستان خارج کردیم. مادرش در اتاق ماند تا پرستاران شک نکنند و پس از اینکه مطمئن شد ما خارج شدیم، او هم آمد.» خودش می گوید که دلش نمی خواهد درباره ی این ماجرا صحبت کند اما چاره دیگری هم نداشتند. مشکل بزرگ دیگری هم دارند، اینکه دیگر نمی توانند برای چکاپ های بعدی به همان پزشک جراح مراجعه و باید پزشک دیگری پیدا کنند. این نگرانی را هم دارند که آیا پزشک دیگر متوجه این شرایط خواهد شد یا خیر؟ یا اینکه کد ملی کودک شان در جایی ثبت شده و پس از مراجعه به یک مرکز درمانی، مچ شان را بگیرند.
هنوز 20سال ندارد، اما روی هر دو مچ دستش جای بریدگی عمیق و بخیه های بزرگ عجیب، توی ذوق می زند. بخیه هایی که برایش هزینه ای نداشته. او پنهانی از درمانگاه فرار کرده و در توضیح آن چه برایش رخ داده، می گوید: «تقریبا یک ماه پیش بود، حال روحی خوبی نداشتم و تصمیم گرفتم خودکشی کنم. رگ هر دو دستم را زدم اما خواهرم به بازار آمد و من را به یک درمانگاه رساند. نمی خواستیم کسی متوجه شود، بنا بر این دفترچه بیمه نبردیم. گفتند باید آزاد حساب نماییم، بعد پذیرش شویم. وضعیت خوبی نداشتم، پزشک قبل از تشکیل پرونده، بخیه دست هایم را آغاز کرد. قرار شد خواهرم کارهای پذیرش را انجام دهد. اما خبری از او نبود. کارم که به اتمام رسید، سراغش را گرفتم، مسئول درمانگاه گفت، برای آوردن کارت ملی و کارت عابربانک به خانه رفته و گفته که من منتظرش بمانم. حدودا یکی، دوساعتی گذشت اما خبری از خواهرم نشد.» او می گوید: «هزینه درمانگاه حدود 2میلیون تومان شده بود. وقتی دیدم خواهرم نیامد، تصمیم به فرار گرفتم. بنا بر این وقتی سالن انتظار کمی شلوغ شد، از فرصت استفاده کردم و از درمانگاه خارج شدم. خواهرم کنار خیابان منتظرم نشسته بود.»
داستان محمد هم مشابه بود؛ داستان یک کارگر ضایعات جمع کن. او دوهفته به سبب یک بیماری پیش رونده نورولوژیک و درحالی که دستانش از کار افتاده بود، در یکی از بیمارستان های دولتی تهران بستری بود اما چون داروی خاصی را که برای بیماریهای مربوط به عصب استفاده می شود در طول این مدت گرفته بود، هزینه اش بالا رفته بود؛ چیزی حدود 600هزار تومان. علی وقتی وارد بیمارستان شد قرار بود که جای محمد بستری شود اما این اتفاق نیفتاد. محمد پولی نداشت که هزینه داروها را پرداخت کند، بدین سبب نمی توانست از بیمارستان ترخیص شود. یک صندلی همراه بیمار را به او دادند تا در همان اتاق بماند؛ او نه می توانست از بیمارستان برود، نه دیگر تختی برای خوابیدن داشت. دو شب به همین روال گذشت. روز سوم همسر محمد به بیمارستان آمد و گفت، نتوانسته پول بیمارستان را جور کند. راهی جز فرار برای محمد نماند. او دست به دامان علی، بیمار تازه آمده به اتاق شد و از او خواست که فراری اش دهد. علی هم دید چاره ای نیست؛ در ساعت ملاقات، آنژیوکت محمد را از دستش خارج کرد، به او لباس مرتب داد و بعد مشغول سرگرم کردن پرستاران شد. کار خیلی سختی نبود. محمد آن روز از بیمارستان فرار کرد و پرستاران پس از آن که متوجه شدند، به علی گفتند که هزینه بیمارستان محمد از حقوق آنها کم خواهد شد. محمد باید هرماه تحت نظر پزشک قرار می گرفت اما به سبب نداشتن پول کافی، نتوانست دیگر به بیمارستان برگردد. درمان محمد ناقص ماند.
نقشه فرار
حسین کرمانپور، مدیر اورژانس بیمارستان سینا، مدتی پیش در توییتی نوشته بود: «تعداد بیمارانی که مرخص شده اما با وجود داشتن بیمه درمانی، پولی در بساط ندارند یا کتمان می کنند یا هر علت دیگر، رو به افزایش است. گاهی دیگر هم تختی های بیمار و گاهی پزشکان و پرستاران بخش، پول روی هم می گذارند برای کمک و گاهی خود بیمارستان تخفیف می دهد! این روال تاب نخواهد آورد!»
او حالا در توضیح بیشتر درباره ی اینکه آیا این شرایط وضعیت فرار بیماران از مراکز درمانی را شدت بخشیده به هم میهن می گوید: «فرار، یک مسئله روتین در بیمارستان های کشور است. عمدتا اینها افرادی اند که برای نخستین بار مراجعه می کنند و از هزینه های درمان آگاهی ندارند. اغلب هم بیمه ندارند یا بیمه هزینه های درمانی آنها را بطور کامل پوشش نمی دهد. بنا بر این در برخورد با هزینه های سرسام آور، تصمیم به فرار می گیرند.»
کرمانپور معتقد می باشد که میان فرار بیمار از مراکز دولتی و خصوصی، تفاوت است: «در بخش خصوصی در زمان پذیرش یک مبلغ اولیه گرفته می شود و پس از تکمیل خدمات درمانی برای بیمار صورتحساب صادر می شود. کسی نمی داند بیمار در طول دوران بستری، چه آزمایش ها یا تصویربرداری های مختلفی نیاز دارد و این هزینه ها در آخر مشخص می شود. در بیمارستان های دولتی هم شرایط همین است. در سرتاسر دنیا بیمار با تشخیص اولیه بستری می شود، اما ممکنست در تشخیص ثانویه هزینه های وی سرسام آور شود. اما فرار بیماران از مراکز درمانی در بخش دولتی بیش از بخش خصوصی رخ می دهد و دلیل آن هم شرایط فیزیکی بیمارستان های دولتی به لحاظ درها و خروجی های گوناگون است.»
شناسایی بیماران فراری
افزایش میزان فرار بیماران از مراکز درمانی را رییس اورژانس بیمارستان سینا، یک ایراد می داند و معتقد می باشد که این مسئله باید تحت یک سیستم حمایتی برطرف شود. او می گوید: «برخی افراد این راه را یاد گرفته اند و با فرار از مراکز درمانی، از پرداختن هزینه ها سر باز می زنند. دراین باره به یک سیستم متمرکز تعریف شده در کشور نیاز داریم که اگر یک بیمار در بیمارستان الف، هزینه ای پرداخت نکرد و فرار کرد، زمان مراجعه به بیمارستان مشخص شود که در جای دیگری بدهکار است. با این سیستم می توان دلیل فرار بیمار از مرکز را به خوبی تشخیص داد و اگر این مسئله به سبب فقر، فلاکت و بدبختی رخ داده، با نظام حمایتی و مددکاری مراکز درمانی مشکل او برطرف شود.» او ادامه می دهد: «اما نکته مهم این است که این سیستم باید نگاه حمایتی داشته باشد. 70 تا 80درصد افرادی که از مراکز درمانی فرار می کنند، گرفتار فقر مالی اند و اگر سیستم حمایتی نداشته باشیم، همان درمان محدودی که برای این افراد به انجام می رسد هم حذف خواهد شد. به اصطلاح، سیستمی حمایتی برای دست گیری، نه دستگیری.»
23302
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب